دیدن فیلم های روز دنیا

به داستان غم انگیز پدری که برای زمستان در داخل یک آدم برفی به دام افتاده بود ("جک فراست")، اکنون باید "Tron: Legacy" را اضافه کنیم، جایی که پدر به مدت 20 سال در یک برنامه نرم افزاری گیر افتاده است. بله، سم فلین جوان یتیم بزرگ شده است، زیرا پدرش توسط یک بازی ویدیویی اغوا و ربوده شده است. اکنون فراخوانی از قهرمان جوان می آید تا به پدر پیرش بپیوندد و فریزبی های مجازی را به سمت برنامه های شیطانی که دنیای دیجیتال را تهدید می کند، پرتاب کند

.

این فیلمی فراتر از امکان توضیح منطقی است. از آنجایی که جهان ترون به طور کامل در داخل تراشه ها وجود دارد، خودتان را در مورد اینکه بدن فیزیکی کوین فلین (جف بریجز) در دو دهه گذشته در کجا بوده است، خسته نکنید. مطمئناً باید جایی بوده است، زیرا می بینیم که پیر شده است. راه حلی که فکر می کنم این است که این یک دنیای مجازی است و می تواند هر کاری که احساس می کند انجام دهد، اما یک جوان 20 ساله گوشت و خون دقیقاً چگونه وارد آن می شود؟ و چه می خورد؟

فیلم اکشن ترون: میراث جوزف کوسینسکی با زیرکی از روی چنین موانعی گام برمی دارد و به زمین می خورد، در یک نمایش سه بعدی صدا و نور که بیشتر با چشم ها و گوش ها بازی می کند تا ذهن. یکی از فناوری‌های دنیای واقعی آن، اجرای جف بریجز در نقش کوین فلین در دو سن مختلف - اکنون و 20 سال پیش است. "ترون" اصلی 28 سال پیش ساخته شد، اما این امر باعث می شد سم فلین جوان، پسرش، نزدیک به 30 سال سن داشته باشد، که برای قهرمان داستانی از این دست بسیار پیر است. سن ایده آل حدود 12 سال خواهد بود.

در یک فلاش بک، کوین، ارباب یک شرکت قدرتمند نرم افزاری را می بینیم که در کودکی از پسرش مرخصی می گیرد. در ابتدا فکر می کنید جف بریجز در این صحنه به دلیل آرایش یا بوتاکس یا چیزهای دیگر جوان تر به نظر می رسد و سپس متوجه می شوید که این بدن و صدای بریجز است اما چهره او با جلوه های ویژه جوان تر شده است. آنها عجیب و غریب هستند. استفاده از پروفیل ها و نور پس زمینه باعث می شود که این توهم برای این منظور کافی باشد. بریجز واقعی بعداً در داخل برنامه ظاهر می‌شود، ویسکی و فرسوده، اما نسخه CGI جف جوان‌تر به بازی می‌پیوندد، یک داپلگانجر دیجیتالی که او خلق کرد، که اکنون می‌خواهد (می‌دانید که این در راه است) جهان را کنترل کند.

کوین و سام با هم آشتی می کنند و با هم پیوند می خورند. آنها به دیگر متحدان فضای سایبری می پیوندند، به ویژه از جمله کورا فریبنده (اولیویا وایلد) که ظاهراً کوین سایبری به جای سم یتیم فقیر پدر شده است. آیا این نماد راه هایی است که بازی های ویدیویی می توانند روابط واقعی را از بین ببرند؟ فقط پرسیدن من به Quorra و Sam به عنوان یک زوج عاشقانه احتمالی فکر می‌کنم، اما مشکل آزاردهنده‌ای وجود دارد که او مجازی است، و زمانی که او قطع می‌شود خونریزی می‌کند - فکر می‌کنم، اگرچه شاید در داخل برنامه نباشد. این ما را به یک سوال اصلی در مورد "آواتار" بازمی گرداند: نیتیری دقیقا عاشق چه چیزی یا چه کسی بود؟

من به این موضوع بیشتر از فیلم توجه می‌کنم، که به همین خوبی است. آیزاک آسیموف می‌توانست نوعی حدس و گمان علمی در مورد اینکه چگونه ممکن است همه اینها ممکن باشد، انجام دهد، اما «ترون» بیشتر کنش‌گرا است. (شخصی به طرفداران علمی تخیلی: اگر "2001: یک ادیسه فضایی" آنالوگ است، "ترون: میراث" داستان های شگفت انگیز هیجان انگیزی است.)

اولین «ترون» (1982) در آن زمان احساس انقلابی کرد. من هرگز چنین چیزی را ندیده بودم چند سال پیش آن را دوباره در Ebertfest نشان دادیم. این اولین فیلمی بود که دنیای دیجیتالی خلق کرد و بازیگران انسانی را در خود جای داد. همیشه قبلاً با جلوه های ویژه، عکس های مات، چاپگرهای نوری، صفحه آبی و غیره انجام می شد. «ترون» در دنیای مجازی خود آزادی حرکتی پیدا کرد که هیجان‌انگیز بود. طرح غیر قابل نفوذ بود، اما پس چه؟

"Tron: Legacy" دنباله‌ای که 28 سال بعد از فیلم اصلی اما با همان بازیگر ساخته شد، به فیلم اول صادق است: همچنین نمی‌توان آن را درک کرد، اما عالی به نظر می‌رسد. هر دوی این فیلم‌ها که سال‌ها از هم جدا شده‌اند، می‌توانند ادعای مدرن بودن را داشته باشند. این زمان که شامل استفاده از 3-D است. از آنجایی که بسیاری از اکشن‌ها شامل حرکت سریع به جلو و عقب در عکس‌ها می‌شود، افکت سه بعدی مفید است، نه فقط استفاده بی‌رویه از جلوه پینگ پنگ. همچنین به خوبی تکرار شده است. (یادداشتی در ابتدا به ما اطلاع می‌دهد که بخش‌هایی از فیلم عمداً به صورت دو بعدی فیلم‌برداری شده‌اند، بنابراین من عینکم را برداشتم تا متوجه شوم که چقدر روشن‌تر است. تیرگی مشکلی است که 3-D لیسیده نشده است.)

مدت ها پیش در سال 1984، جف بریجز در فیلم «استارمن» جان کارپنتر به عنوان یک موجود بیگانه در بدن انسان ظاهر شد. مقاله ای در مجله نیویورک تایمز او را بهترین بازیگر سینما معرفی کرد. او پر زرق و برق نبود. او به طور پیوسته و پیوسته خوب بود. حالا که او برای «قلب دیوانه» برنده جایزه اسکار شده است و به زودی در «True Grit» (2010) افتتاح می شود، این هنوز هم صادق است. در اینجا از یک بازیگر انتظار می‌رود که (1) خود را به عنوان یک مرد بسیار جوان‌تر بازی کند، (2) اکنون خودش را بازی کند، و (3) یک برنامه رایانه‌ای (یا آواتار؟) بازی کند، و هر سه را به شیوه‌ای مستقیم و مؤثر انجام دهد. و متقاعد کننده (با توجه به ماهیت مضحک مطالب).

سام (گرت هدلاند)، حدوداً 20 ساله، به خوبی برای نقشش مناسب است و تا حدودی شبیه بریج است. اولیویا وایلد یک Quorra معطر می سازد. به روشی غیرقابل توضیح، این بازیگراس و بروس باکسلایتنر (ترون) و مایکل شین (زوز) به طور قابل قبولی احساسات انسانی را در محیطی عاری از زندگی ارگانیک، از جمله زندگی خودشان، به نمایش می گذارند.

دنیای مصنوعی به طرز شگفت‌انگیزی به خوبی رندر شده است و بر روی توانایی فیلم قبلی برای آوردن هیجان بصری به چیزی که در واقعیت باید باریک باشد، ساخته شده است: عددهای نامرئی و صفر. به زودی هیجان تماشای پرتاب فریزبی های نور را به دست آوردم، اما برخی از تعقیب و گریزها و جزئیات معماری تنها به این دلیل مؤثر هستند که از مکان ها و فضاهایی استفاده می کنند که هرگز دیده نشده اند. و موسیقی متن ساخته شده توسط دفت پانک دارای چنان نیروی الکترونیکی فوری است که گاهی اوقات تصاویر به عنوان همراه آن پخش می شود. ممکن است پخش این موسیقی متن در ماشین بی خطر نباشد. طرح موضوع دیگری است. این یک فاجعه است که شخصیت ها را کوتاه می کند و مخاطب را گیج می کند. بدون شک یک مربی آنلاین خلاصه ای از همه اتفاقات را ارائه می دهد، اما این مانند یک اپرا نیست که در آن بتوانید به یادداشت های برنامه نگاه کنید.

انتظار دارم «ترون: میراث» برای یک هفته یا بیشتر به یک پدیده در گیشه تبدیل شود. ممکن است پا نداشته باشد، زیرا جذابیت آن برای مخاطب بسیار فراتر از پاسخ دهندگان فوری بسیار تک بعدی است. زمانی که «2001» در سینماها پخش می‌شد، هوادارانی بودند که در اینتراکت برای سفر صدا و نور سنگ‌سار شدند و مخفیانه وارد شدند. من از پیشنهاد آن برای "Tron: Legacy" تردید دارم، اما طرح آسیب نخواهد دید.