نبرد: لس آنجلس
فیلم اکشن نبرد: لس آنجلس پر سر و صدا، خشن، زشت و احمقانه است. ساخت آن انعکاسی از بدبینی وحشتناک از سوی سازندگان آن است که حتی سعی نمی کنند آن را چیزی بیش از هرج و مرج بی معنی کنند. در اینجا یک فیلم علمی تخیلی است که توهین به کلمات "علم" و "تخیلی" و خط فاصله بین آنها است. می‌خواهید آن را برش دهید تا زیر ناخن‌هایتان تمیز شود.
شهاب‌ها در نزدیکی سواحل شهرهای بزرگ جهان به زمین سقوط می‌کنند (و در خلیج دینگل ایرلند - آن شهاب باید از مسیر خود منحرف شده باشد). آنها حاوی نیروهای بیگانه هستند که با سلاح های جنگی خود از ساحل بالا می روند و به انسان ها حمله می کنند. هیچ دلیلی برای این موضوع ذکر نشده است، اگرچه ذکر شده است که آنها ممکن است آب ما را بخواهند. ما با اعضای یک جوخه تفنگداران دریایی و گروهبان کارکنان زخمی از جنگ ملاقات می کنیم. نانتز (آرون اکهارت). آنها با هلیکوپتر به سانتا مونیکا می روند و ظاهراً بیگانگان را شکست می دهند. از آنجایی که تمام لس آنجلس اغلب در شعله های آتش دیده می شود، کاملاً مشخص نیست که سانتا مونیکا چقدر حیاتی است، اما ظاهراً همینطور است.
بیگانگان خنده دار هستند. آیا برای جلوه های ویژه Razzies می دهند؟ به نظر می رسد که آنها هیبریدهای حیوانی / ماشینی هستند که سلاح های خودکار از بازوهایشان رشد می کنند، که باید تغییر دادن نوزاد را سخت کند. در حالی که تفنگداران دریایی از چاقوهای رزمی خود برای حکاکی روی بیگانگان استفاده می کنند، لایه های ژلاتینی پر از چرک را یکی پس از دیگری پیدا می کنند. خوشبختانه، دیگر بیگانگان بیشتر در لانگ شات دیده می‌شوند، جایی که شبیه به شکل چوبی هستند که توسط انیماتورهای شاگرد شلاق زده شده‌اند.
آرون اکهارت در نقش گروهبان کارکنان بازی می کند. نانتز، کهنه سرباز 20 ساله ای که چیزهای مبهمی در کارنامه خود دارد، که مردم مدام به آن اشاره می کنند، اگرچه کریستوفر برتولینی، فیلمنامه نویس آنقدر دمدمی مزاج است که نمی تواند آن را به درستی بیان کند و آن را توصیف کند. بیخیال. اکهارت کاملاً بازیگر شده است، و اجازه دهید این کلمه مطرح شود که او یک قهرمان اکشن با ظاهر بزرگ را می سازد. او همچنین بازیگر خوبی است، اما مهارت های بازیگری از هیچکس در این فیلم لازم نیست.
دیالوگ تقریباً به طور کامل از فریادهای کوتاه تشکیل شده است: تماشا کن! ورودی! حرکت! مراقب باش! آتش! حرکت! تنها شخصیت هایی که به یاد دارم چهار جمله پشت سر هم داشتند، مجریان اخبار کابلی هستند. اگرچه این جوخه شامل بوفه معمول قومیت‌ها، از جمله لاتین تبارها، آسیایی‌ها و یک جراح نیجریه‌ای است، هیچ یک از آنها بیشتر از یک یا دو کلمه متوالی دریافت نمی‌کنند، بنابراین به‌عنوان شخصیت‌ها، همه آنها جایگاه‌دار هستند.
شما باید کشتی های جنگی بیگانگان را در این فیلم ببینید. به نظر می رسد که آنها توسط گردباد ضرب المثلی که از میان یک انبار زباله می وزد جمع شده اند. آنها به شدت زشت و به هم ریخته هستند، محصول سیاره ای هستند که طراحی آن کشف نشده است و حتی بطری های کوکاکولا باید شبیه بالشتک باشند. اگرچه این کشتی‌ها احتمالاً به داخل شهاب‌ها رسیده‌اند، به ویژه یکی از آنها با برخاستن از زمین در مقابل چشمان تفنگداران دریایی مبهوت، تطبیق‌پذیری عجیبی از خود نشان می‌دهد. ممکن است بپرسید چگونه برای 10 یا 12 بلوک زیر سانتا مونیکا به خطوط نبرد در بلوار لینکلن تونل زد؟
این روزها یک سبک تدوین تنبل در فیلم‌های اکشن وجود دارد که فرض می‌کند هیچ چیزی از نظر بصری هیچ معنایی ندارد. در یک فیلم خوب می فهمیم که قهرمان ها کجا هستند و حریفان کجا هستند و چرا و وقتی روی هم شلیک می کنند هندسه را می فهمیم. در چنین آشفتگی، کادر پر از فلاش ها و انفجارها و شات های کوتاه است که هیچ چیز معنی نمی دهد. گاه به گاه، کلوزآپی از آرون اکهارت در حال فریاد زدن چیزی، برای مثال، وجود خواهد داشت، و در دو طرف آن شات، نماهای غیرمرتبط از اکشن غیرقابل درک وجود خواهد داشت.
وقتی به ساختار زیبای چیزی مانند "جنگ با اسلحه در OK Corral" فکر می کنم، می خواهم موهای سرم را کنده و اشک تلخ ناامیدی گریه کنم. نسل های زیادی از فیلمسازان زندگی خود را وقف تکمیل تکنیک هایی کردند که کارگردانی مانند جاناتان لیبسمن یا نسبت به آن بی اطلاع است یا نسبت به آن بی تفاوت است. با این حال، میلیون‌ها دلار به او داده می‌شود تا بتواند این حمله را در محدوده توجه یک نسل انجام دهد.